Buitenkijker: op tuinbezoek bij Pascale in Limburg

Als het zoeken naar een groter huis in Maastricht 15 jaar geleden niet echt wil vlotten, eindigen Anton en Pascale bij een monumentale boerderij middenin de Limburgse heuvels. Pascale: “We hadden de oude carréhoeve al een aantal keer voorbij zien komen op internet, maar nooit gedacht dat het iets voor ons kon zijn. De gemeente noemde het al de toekomstige ruïne van Wahlwiller, dat zegt genoeg over hoe de staat van het pand was.” Toch raken ze betoverd door de rijke geschiedenis en schitterende omgeving en na lang wikken en wegen gaan ze het avontuur aan. “We hebben altijd middenin de stad gewoond, maar verhuizen naar het platteland voelde helemaal niet als een grote stap. We zijn echte buitenmensen en worden graag omringd door de natuur, dit was voor ons een logische zet.” 

Met je voeten in de klei

Met de koop van de oude hoeve krijgen Anton en Pascale er ook een hectare aan grond bij. Als de grote renovatie van het woonhuis achter de rug is, maken ze hier een plan voor. “Het idee voor een pluktuin ontstond toen ik een tijdje ging helpen bij een pluktuin in de buurt. De rust en schoonheid die ik daar ervaarde was zo bijzonder. Iedereen was er vrolijk, dat is wat bloemen met je doen. Ik kwam er graag en leerde er de kneepjes van het vak. Dat was ook wel nodig, want hier in de Limburgse heuvels hebben we lössbodem, een klei-achtige grond die alleen in het Zuiden van de provincie voorkomt. Deze grondsoort is heel vruchtbaar en houdt goed water vast, maar is compleet anders dan bijvoorbeeld zand. Wortels groeien veel minder ver de grond in, terwijl het onkruid juist de grond uitschiet en het strooien van zaden weinig zin heeft.”  

 ^ Achter het schapenhek is de moestuin.

De boel de boel laten

Hoewel Pascale visueel ingesteld is en veel oog voor detail heeft, laat ze de tuin zoveel mogelijk haar gang gaan. “Ik tuinier volgens het permacultuur systeem, hierbij werk je met de natuur mee, in plaats van tegen de natuur in. Ik deed een opleiding bij permacultuur-specialist Taco Blom. Het grappige is dat onze tuin helemaal niet zo veel werk is. In het voorjaar is het even aanpoten, dan moet al het onkruid eruit, maar in de winter laat ik alles gewoon staan. Een stervende plant of bloem is voeding voor de bodem en zo begint het hele proces weer opnieuw. Ik zet nooit bestrijdingsmiddelen of kunstmest in, en gebruik stekgrond in plaats van potgrond en soms wat vermiculiet (een minerale delfstof) wat ervoor zorgt dat de grond in de perspotjes niet uitdroogt. Voor het water geven van alle zaailingen en bloemen hebben we de oude giertank op het erf met een simpele pomp omgebouwd. Hier vangen we 80.000 liter regenwater mee op, wat we weer kunnen hergebruiken in de kas en de tuin.” Bloemzaden koopt Pascale alleen biologisch, ze worden stuk voor stuk in het voorjaar opgekweekt in haar kas en rond ijsheiligen uitgeplant. “In mei zie je dan de eerste bloemen, vanaf half juni kan er geplukt worden en dat gaat door tot in oktober. Met het plukken onderhoud ik de tuin, het zorgt voor ruimte en stimuleert de groei van nieuwe bloemen. En misschien nog wel belangrijker, ik kan in deze periode heel veel mensen blij maken met een zelfgeplukt boeket.”  

Oranje boven 

Een moestuin, fruitbomen, bramen, bessen en twee bloemenvelden vol goudsbloemen, scabiosa, delphinium, zonnehoed, korenbloemen. Een kleine greep uit de lijst van bloemen, planten en bomen in de tuin van Pascale en Anton. “Ik zet alles door elkaar, ook daarin ben ik niet zo precies. Juist dat verwilderde vind ik mooi, helemaal tegen de achtergrond van die  strak gemaaide heuvels.” Hoewel ze van alle bloemen houdt gaat Pascale vaak voor de wat fijnere, fragiele soorten. “Ik ben niet zo van de protserige bloemen, dat voelt té bedacht voor mij. Kleuren mix ik graag, waarbij ik altijd zorg voor wat oranje, dat haalt alle tinten mooi op.” Op al die bloemenweelde komen ook veel dieren af. “Konijnen, hazen, fazanten, vogels en wilde bijen, ze horen er allemaal bij. Het is hun leefgebied, we geven ze de ruimte en delen alles samen. Soms wordt er weleens wat weg geknaagd, maar dat is toch fijn voor die beestjes zo’n feestmaal? Het blijft magisch dat we hier mogen wonen en dat de natuur zulke prachtige dingen tevoorschijn kan laten komen. Ik bedoel, je plant een zaadje, geeft het water en voor je het weet staat er een schoonheid van een bloem, het blijft me verbazen.”

^ Dit artikel komt uit issue #1 van het MAY & JUNE magazine. Dit nieuwe tuintijdschrift vol inspiratie verschijnt 4x per jaar. De winter-editie is nu beschikbaar, klik hier. 

Beelden door: Dana van Leeuwen