Er gaat zelden een dag voorbij zonder dat ik in de tuin sta met m’n fototoestel. Elke dag verandert er wel iéts in de tuin. En nu het voorjaar lonkt, zijn de veranderingen des te opvallend.
Foto’s maken is een groot onderdeel van mijn dagelijkse leven. Terugkijken naar hoe schoon de zomer was aan de hand van foto’s: ik doet dat vaak. Ik ben en blijf een nostalgische ziel met een lijf vol emotie. Zelfs nu nog mis ik de tijd bij mijn grootouders op het erf. Als kind samen met neven en nichten onder de sterrenhemel slapen aan het kampvuur of met het geroezemoes van nonkels en tantes in slaap vallen in die gele zetel in de boshut. Ik mis elke stap die ik ooit zette in Montana, de geur van pine trees in Alberta en die ene prachtige campsite aan het water in Yosemite. Ik mis de zachte neus van mijn lieve paard soms zo hard dat het pijn doet. Het geluid van de tikkende fiets van m’n grootmoeder. Te vaak zit m’n hoofd daar, in het verleden, waar alles eenvoudiger leek te zijn en waar we leefden op het ritme van de maan en de zon.
En zo kijk ik ook naar foto’s van afgelopen zomer. Van de volle moestuin en de plukbloemen. Misschien is het daarom dat de natuur me zo aantrekt. Ze biedt alleen maar mooie dingen, oordeelt niet, geeft elke dag iets nieuws en doet geloven in morgen.
Vanmorgen zag ik het eerste groen in de tuin. Ik moest er nog net geen vergrootglas bijnemen, maar het wás er. Het vooruitzicht naar de lente neemt me in gedachten verder de zomer in. Naar plukmanden vol bloemen aan elke arm. Naar het vertrouwde gezoem van bijen en de achterdeur die dag en nacht open staat.
Voor nu geniet ik bewust ook nog even van de rust, voor de echt grote zaairondes beginnen. Niet alleen onze eigen tuin ga ik voorzien van bloemen. Ook de pluktuin moet stralen. En de moestuin van onze grootvader, die voor de eerste keer in zestig jaar leeg zal zijn omdat zijn rug en handen gebukt gaan onder de tand des tijds, ga ik voorzien van bloemen in de kleuren die m'n grootmoeder graag zou gezien hebben.
Voor nu kijk ik naar oude familiefoto’s, naar mijn oma met haar nest van dertien kinderen op de boerderij, naar hoe zij leefden. Ik beeld me in dat ik terug in de tijd kan gaan en als een bij rondvlieg om alle details in me op te nemen.
Voor nu bestel ik nog wat vaste planten, kruiden en bessenstruiken want een tuin, die kan nooit vol genoeg staan. Ik geniet van die kleine groene sprietjes die verschijnen in onze bloempotten en ben ik dankbaar voor m’n eigen, nostalgische voelsprieten.
Riella Rens
Ik ben Riella, en gek op het leven in en rondom de tuin. Samen met mijn vriend, poes en enkele kippen woon ik in Westerlo, België. Thuis zit ik het liefst met mijn neus in de (moest)tuin. De komende tijd ga ik een dagboek bijhouden van wat er te beleven valt in ons stukje groen. Ik deel graag wat voor moois er op mijn tuinpad komt!
