Ga mee de tuin in met Riella: Groen, groener, groenst!

‘Hebben jullie een stukje grond bijgekocht?’, vroeg de plantenkweker me.

Voor de tiende keer dat jaar kwam ik mijn bestelling ophalen. Bomen, struiken, vaste planten en gemengde hagen. Enkele jaren geleden kochten we een huisje met bescheiden tuin. Een leeg en ongeïnspireerd stukje grasveld. Niet om aan te zien, dat ook.

Nog voor we aan de verbouwingen van het huis startten, deden we een eerste bestelling bij de kweker. Planten hebben tijd nodig om te groeien dus waarom wachten met aanplanten tot je huis in orde is? En zo begon het. We plantten bomen. Verschillende soorten - elk met hun mooie kenmerken. Magnolia, een vroege bloeier. Krent, fijn voor vogels. Berk, want die vind ik gewoon leuk. Treurwilg, snelle, imposante groeier. Fruitbomen, bloesems voor bijen. Linde, nog zo’n heerlijk ding.

Wanneer ik natuur zie verdwijnen, ga ik in strijdmodus. Voor elke omgezaagde boom wil ik een nieuwe planten.

Terwijl onze buren met man en macht het laatste beetje groen in hun tuin omzaagden en door de verhakselaar duwden, reden wij als bezetenen op en af met planten. Het contrast kon niet groter zijn. Wanneer ik natuur zie verdwijnen, ga ik in strijdmodus. Voor elke omgezaagde boom wil ik een nieuwe planten.

Neem nu die keer dat de buren hun oeroude kerselaar besloten om te leggen om plaats te maken voor de trampoline voor de kinderen. Dan word ik triest en verlies ik alle hoop. Natuur zorgt voor balans, bomen zorgen voor zuurstof, voor schaduw tijdens hete zomers, ze voeden en huisvesten dieren. Waar en wanneer zijn we die connectie verloren? Die trampoline gaat ooit weer weg maar die boom krijg je niet meer terug.

Het lijkt wel alsof er een strijd gevoerd moet worden tegen al wat natuurlijk is. In het plaatselijke tuincentrum staan rekken gevuld met middelen tegen onkruid en groene aanslag. Bladblazers en grasmaaiers gaan vlotjes over de toonbank. Afvallende bladeren worden aanzien als vuil. Ik heb het nooit gesnapt, die oncontroleerbare drang om de natuur weg te moffelen in de gft-bak.

Ik heb het nooit gesnapt, die oncontroleerbare drang om de natuur weg te moffelen in de gft-bak.

Ondertussen staat onze tuin bomvol. Tientallen verschillenden soorten zorgen voor diversiteit en groeien traag maar gestaag. De buurman rolt met z’n ogen bij het zien van weer eens een aanhangwagen, gevuld met planten. Hij wordt een beetje gek van onze wilde tuin en haalt wekelijks de bladblazer boven. En ik, ik ben alleen maar fier op ons klein stukje groen. 

‘Nee hoor, we planten onze eigen tuin gewoon gezellig vol’, antwoord ik de kweker. ‘Je weet toch dat al die planten groot worden? Zo’n lindeboom wordt wel 15 meter.’ Groot, groter, grootst. Laat maar groeien. 💚