Het is december: de winter staat voor de deur. De maand waarin de herfstkleuren verdwijnen, de laatste bladeren van de bomen dwarrelen en de tuin op z’n lelijkst is. Het zijn de weken waarin ik het wroeten in de aarde mis en harder geconfronteerd wordt met een hoofd dat overuren draait.
De vijver, planten en bomen gaan in rust. Tuinen worden kaal en saai. Op momenten als deze ben ik maar wat blij met de groenblijvende struiken en bomen die we enkele jaren geleden aangeplant hebben. Ze zijn een vaste waarde en zorgen ervoor dat de structuur in de tuin behouden blijft.
De moestuin is intussen bedekt met een dikke laag compost, die tijdens de winter langzaam opgenomen wordt door de bodem en zorgt voor rijke, gezonde grond die de groenten volgend jaar nodig hebben. Ik voeder onze kippen, de mezen, roodborstjes en spechten.
Vorig jaar ontdekte ik het plezier van het herfstzaaien. Wat eerst aanvoelde als onnatuurlijk, is nu een zegen voor me om de winter door te komen. Sommige eenjarige bloemen en vaste planten (denk aan Achillea en Digitalis) zijn ideaal om in het najaar, als de temperaturen zakken, te zaaien. En dus stond ik in september en oktober alweer gebogen boven m’n zaaitrays met als resultaat dat onze serre nu overvol staat met kleine zaailingen. Nu de temperaturen langzaam onder nul zakken, hebben de trays weinig aandacht nodig. Elke dag maak ik een rondje door de serre, check ik op slakken en zorg ik ervoor dat de trays niet uitdrogen. Bij strenge vorst krijgen de trays elk hun dekseltje of vliesdoek en that’s it. Dat half uurtje per dag in de serre tussen het nieuwe leven zorgt voor energie. Het zorgt voor dat verlangen naar het plukseizoen en laat nieuwe ideeën opborrelen in m’n hoofd.
En rust, dat ook. Want herfstzaaien zorgt voor spreiding. Van zodra deze lading zaailingen lekker gegroeid is, volgt een nieuwe zaaironde in februari en maart die ervoor zorgt dat we de ganse zomer bloemen kunnen plukken.
Verder is er in de tuin écht niets te doen. Bloembollen plantte ik in november al uit. Mijn handen jeuken om van start te gaan en mijn hoofd is ongeduldig. Misschien zou het beter zijn om mee te deinen op het ritme van de seizoenen. Om net als de planten in rust te gaan. Jammer genoeg houdt onze maatschappij geen rekening met winterslapen en winterdipjes en dus blijven we alert en wakker.
Dat doet me eraan denken dat ik onze druivelaar nog moet snoeien. Er is me ooit verteld dat druivelaars best vóór Kerst gesnoeid worden, om doodbloeden te vermijden. Het ideale moment nu. Yes, ik kan weer even naar buiten!
Riella Rens
Ik ben Riella, en gek op het leven in en rondom de tuin. Samen met mijn vriend, poes en enkele kippen woon ik in Westerlo, België. Thuis zit ik het liefst met mijn neus in de (moest)tuin. De komende tijd ga ik een dagboek bijhouden van wat er te beleven valt in ons stukje groen. Ik deel graag wat voor moois er op mijn tuinpad komt!
