Ik schreef er nog niet eerder over. Over het project dat ik nog maar pas uit de grond stampte. Iets waar ik mijn hart en ziel in gestopt heb.
Vorig jaar begon ik met dromen over een plukweide. Zo eentje waar mensen met kinderen met de glimlach in rondrennen terwijl ze bloemen plukken.
Al mijn hele leven zette ik mijn dromen opzij wegens te onzeker. Maar een echte passie, die voel je door je aderen stromen en dus ging ik ervoor. Van mijn lieve schoonbroer mocht ik een stukje van zijn weide gebruiken.
In september bestelde ik zaden en in oktober startte ik met het voorzaaien. Dat ging door tot in april. Elk vrij moment, elke vrije minuut zat ik in onze serre. Het voorjaar werd koud en dus zeulde mijn vriend tientallen zaaitrays in huis. Het was vreselijk intensief maar dat deerde me niet want ik had een doel voor ogen.
Het werd mei en alle plantjes mochten uitgeplant worden op de weide. Mama en vrienden kwamen helpen. Ik herinner me nog hoe vervelend ik deed. Elke plantje keek ik na. Stond het een centimetertje te ver naar links, dan moest het er opnieuw uit. Ik streefde de perfectie na.
Langzaamaan werden de planten groter en verschenen de eerste bloemen. De riddersporen torenden boven alles uit en ik stond meermaals te huilen van geluk.
De eerste plukkers kwamen langs en waren zo enthousiast. Ze vertrokken met de mooiste boeketjes naar huis.
Een dikke week geleden begonnen ook de eerste dahlia’s te bloeien. Ik weet nog hoe ik in de vroege ochtend van 1 januari achter m’n laptop zat, klaar om de mooiste variëteiten te bestellen. Dagenlang was ik bezig geweest met uitkiezen. Ik wilde het mooiste kleurenpalet samenstellen voor de plukkers. In maart werden de knollen geleverd en mochten ze in potten in de woonkamer staan. Ik weet niet hoe vaak we elke pot van binnen naar buiten verhuisd hebben. Maar ik deed er alles aan om mooie, sterke planten te bekomen.
En toen werd het donderdag 15 juli. De hemelsluizen gingen open en het regende 24u non stop.
Er viel een abnormale hoeveelheid neerslag uit de lucht. Onze vijver liep over maar ik kon alleen maar denken aan de plukweide.
Na een hele dag op kantoor kon ik eindelijk gaan kijken. Het was dramatisch: in alle zestien bedden stond zo’n 25 centimeter water. Pas uitgezette planten waren zelfs niet meer zichtbaar en stonden volledig onder. Als een gek begon ik geulen en greppels te graven. Met emmertjes en potjes probeerde ik zoveel mogelijk water weg te krijgen. Toen ik na enkele uren ‘klaar’ was met het eerste bed werd duidelijk dat dit een onmogelijke opdracht was. Letterlijk dweilen met de kraan open. We konden alleen maar wachten op droog weer en zonneschijn.
De zon kwam er maar het water trok maar traag weg en de wortels van de planten hebben te lang onder water gestaan. Het is afwachten hoe de éénjarigen en de vaste planten zullen reageren op deze overstroming. Goed ziet het er niet uit want de bedden stinken, wat erop wijst dat het rottingsproces aan de gang is.
De bedden met de dahliaplanten zien er afgrijselijk uit. Alle planten hangen slap en de bloemen zijn verwelkt. Ik kan er niet voorbijlopen zonder misselijk te worden. Ik wil dit niet.
Tien maanden lang stond alles in het teken van de plukweide. Thuis werd over niets anders gesproken, tot vervelens toe voor zij die dezelfde passie niet voelen. Ik dompelde me volledig onder en leerde bij. Ontmoette zo veel lieve mensen. En nu is de kans groot dat ons plukseizoen voorbij is. Veel te vroeg want we stonden nog maar aan het begin. De dahlia’s waren m’n grote trots en gaven me voor het eerst het gevoel dat ik iets kán. Ik herinnerde de plukkers er wekelijks aan: nog éven en ze staan open.
Op dit moment is de grootste schok voorbij en moeten we vooruit kijken. We zijn niet de enigen die getroffen zijn.
Mensen verloren hun huis, hun inboedel en hun familieleden. Andere kwekers verloren hun volledige oogst. Ik denk zo vaak aan hen. En tussendoor heb ik intens veel verdriet om onze bloemen.
De zin om door te gaan is er even niet. Maar diep in m’n achterhoofd komt het idee bovendrijven om volgend jaar extra bedden te voorzien. Voor dahlia’s. De passie is niet weggespoeld, gelukkig maar. 💚
Riella Rens
Ik ben Riella, en gek op het leven in en rondom de tuin. Samen met mijn vriend, poes en enkele kippen woon ik in Westerlo, België. Thuis zit ik het liefst met mijn neus in de (moest)tuin. De komende tijd ga ik een dagboek bijhouden van wat er te beleven valt in ons stukje groen. Ik deel graag wat voor moois er op mijn tuinpad komt!
Comments
Blij dat jij erover schrijft. Over ondergelopen dahlialand. Ik ben lid van dahliavereniging Mariamiddelares in Eindhoven. Bij ons is ook alles ondergelopen op een enkele hoger gelegen bedje na. De moed om door te gaan heb ik niet meer. In de 3 jaar dat ik lid ben was eigenlijk alleen het eerste jaar 2019 een prachtig jaar.
De kwetsbaarheid van deze sterke boerenbloem heeft me diep geraakt. Zo is de natuur. Ook sterke bomen vallen om. Ik beschouwde mijn 50 knollenplanten als ‘mijn kindjes’.
Sommige leden hebben de planten al gerooid. Hun natte doorweekte en gerimpelde knollen zullen weinig meer opleveren. Ze doen denken aan mijn twee dozen bevroren knollen die dit jaar helaas wat strenge vrieskou kregen in hun donkere bergplaats. Het pad verloopt niet altijd voorspoedig. Heb mezelf na zorgvuldig selecteren van kleuren en formaten maar weer getrakteerd op nieuwe knollenkindjes. Tja, ook die zijn dus verloren. Wederom investeren is geen optie, het gaat me teveel kosten.
Ik heb bewondering voor iedereen die moed houdt.
Met groene groeten, Jolanda