Mijn liefde voor de tuin gaat ver. Soms een beetje té. Op m'n nachtkastje liggen boeken over plukbloemen. De snoeischaar ligt per ongeluk in bed en snoeiafval ligt her en der verspreid in huis. “Soms”, zegt m'n vriend, “zou ik willen dat je eens even op vakantie was. Dan zou het hier toch even netjes blijven.”
Ik weet niet hoe andere tuinliefhebbers het doen, maar als het mooi weer is en de deuren kunnen open, ga ik helemaal los. Dan vergeet ik te ontbijten of te lunchen, blijft het huishouden liggen en loop ik als een gek te kirren door de tuin. “Heb je die bloem gezien? KIJK dan toch!” Wanneer de dahlia's beginnen bloeien en de eerste Café Au Lait ontvouwt, haal ik er m'n tuinstoel bij en ga ik zitten staren.
Net daarom is deze periode zo mooi.
Het is nog te vroeg om te genieten van dahlia’s maar er zijn al zo veel andere schatten te ontdekken. Mei is de maand waarin de tuin écht tot leven komt. Boomblaadjes verschijnen en de appelbloesems staan te stralen. Bijen ontwaken en vogels vliegen in alle drukte op en af.
Tijdens de aanplanting van onze tuin hebben we gefocust op diversiteit. Wilde hoekjes, muurtjes met klimplanten en schuilplaatsen voor dieren. We kozen voor planten en struiken die afwisselend bloeien. Op die manier hebben we elke maand wel iets anders om naar uit te kijken. Van zodra de magnolia is uitgebloeid, staan de seringen klaar met hun lieflijke geur, gevolgd door de blauwe regen en liguster.
Nu wordt duidelijk waarom ik als een woesteling honderden bollen plantte in de grond.
Begin mei is ook genieten van het harde werk van afgelopen winter. Nu wordt duidelijk waarom ik als een woesteling honderden bollen plantte in de grond. Tulpen en narcissen komen overal piepen en dus maak ik dagelijks rondjes door de tuin met al mijn zintuigen op scherp. Ik snuffel erop los. Zo nu en dan mogen er enkele takjes en bloemen mee naar binnen die ik met veel geduld in een vaas schik. Lekker verder snuffelen.
Er is zo veel moois te vinden in de tuin, als je maar goed kijkt. In elk hoekje en kantje schuilt leven, als je het toelaat tenminste. Een stukje gras laten groeien in plaats van wekelijks te maaien maakt al een enorm verschil. Al snel krioelt dat van de krekels en andere insecten. Wilde bloemen verschijnen zonder dat je er moeite voor moet doen en hoe schattig is zo'n poezenstaart die opwipt tussen het hoge gras?
De wens voor een felgroen, gemillimeterd gazon lijkt wel in de genen van de mensheid te zitten. Dat oogt natuurlijk netjes maar daar houdt het op. Hier in Vlaanderen is de campagne ‘Maai mei niet’ van start gegaan. Even op de tanden bijten, de grasmaaier laten staan en zien hoe gras méér dan alleen gras is en tot leven komt. Makkelijk toch? Nu de buren nog overtuigen.
Met die gedachte duik ik de tuin weer in. Waar was die snoeischaar ook alweer gebleven? Juist ja…
Riella Rens
Ik ben Riella, en gek op het leven in en rondom de tuin. Samen met mijn vriend, poes en enkele kippen woon ik in Westerlo, België. Thuis zit ik het liefst met mijn neus in de (moest)tuin. De komende tijd ga ik een dagboek bijhouden van wat er te beleven valt in ons stukje groen. Ik deel graag wat voor moois er op mijn tuinpad komt!
